เพราะอะไรใครๆก็คิดถึงยุค 90

หลายคนพูดถึงยุค 90 และคิดถึงยุคนั้น โดยดูได้จากกระทู้ใน Pantip ที่ออกมาตั้งคำถามว่า ยุค90มีอะไรทำไมใครๆถึงคิดถึง , , ยุค 90 มีอะไรดีทำไมคนถึงชอบพูดถึงยุค 90 อาจเป็นเพราะผู้คนที่ได้เติบโตในช่วงนั้น ซึ่งตอนนี้พวกเขาก็ได้เป็น 'ผู้ใหญ่' มีภาระหน้าที่เพิ่มขึ้น ทั้งเรื่องงาน การเงิน ความสัมพันธ์ และครอบครัว 

หลายครั้งจึงมักจะชอบนึกถึงอดีตที่ผ่านมา เพราะอาจเป็นช่วงเวลาที่พวกเขามีความสุขมากที่สุด

หนังสือ 'คิดถึงจัง' โดยนักเขียน คิดมาก จะพานักอ่านยุค 90 และ นักอ่านที่อยากเห็นยุคสมัย 90 ได้สัมผัสประสบการณ์ และข้าวของในยุค 90-2000’s  ซึ่งมีด้วยกันถึง 40 บทกันเลย แต่เพื่อให้นักอ่านเห็นภาพเรา  เราจะพานักอ่านไปสัมผัส MSN,จดหมายมสมุดเฟรนด์ชิพ กัน

• MSN 
  

เคยออนเอ็มทิ้งไว้เพื่อรอใครมาออนเอ็มไหมครับ
ถ้าเคย…แสดงว่า เราคงอยู่ในยุคเดียวกัน
แต่สำหรับคนที่เกิดไม่ทัน เอ็มเอสเอ็น คือ โปรแกรมแชทเหมือนกับไลน์ เหมือนกับวอสท์แอพ

เพียงแต่ในวันที่มือถือยังไม่ใช่อุปกรณ์หลัก สมัยก่อนเวลาที่เราจะใช้งานอินเตอร์เน็ต เราจะใช้งานกันผ่านคอมพิวเตอร์ เอ็มเอสเอ็นเป็นโปรแกรมแชทที่ได้รับความนิยมมากที่สุดในสมัยนั้น เพราะความง่ายที่ผูกติดมากับเอ็มเอสเอ็น พร้อมกับลูกเล่นที่น้อย แต่มีเสน่ห์

ขณะที่ไลน์
เวลาส่งข้อความ
เราจะรับรู้ได้ว่า
ใครคนนั้นอ่านข้อความเราหรือยัง
แต่กับเอ็มเอสเอ็น
เวลาคนที่เราเป็นเพื่อนออนเอ็ม
เราจะรู้จากสเตตัสที่ขึ้นมา

ความสุขของคนที่ออนเอ็ม เวลาที่แอบรักใครบางคน (ไม่รู้มีใครเป็นเหมือนผมไหม)

คือ เราไม่กล้าไปทักเขาหรอก แต่ออนเอ็มทิ้งไว้ เพื่อที่จะเห็นว่า เขาออนเอ็มอยู่ แค่นี้ก็มีความสุขแล้ว

เป็นความสุขที่เหมือนกับการที่เรานั่งเรียนในห้องเรียนเดียวกับเขา แม้ไม่เคยกล้าเข้าไปทักทาย แต่แค่ได้รู้ว่าเขาอยู่ตรงนั้น เราก็ดีใจแล้ว และหากวันไหนที่โชคดี เราเกิดได้พูดคุย ทักทายกับเขา วันนั้นเราก็จะอิ่มความสุขไปได้ทั้งวัน

ถ้าเรารู้สึกดีกับใครมากจริง ๆ แค่ได้มองเห็นเขาอยู่ตรงนั้น ก็นับว่าเป็นความสุขแล้ว

• จดหมาย
  

ผมเป็นคนชอบเขียนจดหมาย หากถามว่าชอบเขียนมากเท่าไหร่ ก็มากพอที่จะเขียนจดหมายออกมาเป็นหนังสือหนึ่งเล่มได้

สำหรับผม เสน่ห์ของจดหมาย คือการที่เราได้สื่อสารกันผ่านทางภาษาเขียนอย่างจริงจัง แม้กระทั่งทุกวันนี้เราจะมีสื่อสังคมออนไลน์ ให้เราเขียนข้อความหากันได้ตลอดทั้งวัน แต่จดหมายก็ยังเป็นวิธีการสื่อสาร ที่ทำให้เราต้องจดจ่อ ตั้งใจในการเรียบเรียงสิ่งที่เขียนมากที่สุด

ในขณะที่บ่อยครั้ง เราจะพบว่า บางข้อความที่เราส่งหากัน ด้วยความที่ไม่มีน้ำเสียง ขาดบริบท
ความสั้นห้วนอาจก่อให้เกิดความเข้าใจผิด

แต่กับจดหมาย การสื่อสารที่ก่อให้เกิดความเข้าใจผิดพลาดไม่ค่อยมี ทั้งที่เป็นการเขียนเหมือนกัน

อาจเพราะกับจดหมาย เราละเมียดละไมในการเขียนมากกว่า เราเรียบเรียงถ้อยคำมากกว่า เราใจเย็นกับมันมากกว่า การสื่อสารด้วยจดหมายจึงเป็นวิธีการสื่อสารที่เราบรรจงกับมันมากที่สุดและอะไรก็ตามที่เราบรรจงกับมันมักจะออกมาดีเสมอ

แน่นอนว่า ทุกวันนี้เรามีหลายวิธีที่เราจะสื่อสารกันอย่างฉับไว แต่หากวางความเร็วลง และเป็นเรื่องความรู้สึกที่ละเอียดอ่อน ผมก็ยังหยิบปากกา เขียนลงไปในกระดาษ แล้วส่งความรู้สึกผ่านไปรษณีย์ไปหาใครบางคน

ยิ่งเราต้องใส่ใจกับเรื่องไหน เรายิ่งเพิ่มคุณค่าบางอย่างลงไปในเรื่องนั้นมากเท่านั้น

• สมุดเฟรนด์ชิพ

ทุกการพบเจอ
มีการจากลา
ทุกการเริ่มต้น
มีจุดสิ้นสุดและหนึ่งในช่วงเวลาที่เศร้าที่สุดของชีวิตวัยรุ่น คือการต้องจากลา แยกย้ายกับเพื่อนที่ร่วมเรียนมาด้วยกันหลายปี

ในชีวิตเรา ต้องพบเจอกับเพื่อนในช่วงชีวิตต่าง ๆ มากมาย แต่จากที่ผมเคยได้คุยส่วนใหญ่ เพื่อนที่เราคิดถึงมากที่สุด คือ เพื่อนในวัยมัธยม

อาจเพราะในช่วงเวลานั้นเป็นช่วงเวลาที่เราเป็นวัยรุ่นตอนต้นเพื่อนคือคนสำคัญลำดับแรก ๆ ของชีวิตรองไปจากพ่อแม่

ในขณะที่ตอนเรียนมหาวิทยาลัย เราอาจมีความกดดันด้านการเรียนมากขึ้น หลายคนต้องคิดถึงเรื่องการประกอบอาชีพหลังเรียนจบ บางคนก็มีความสัมพันธ์แบบคู่รักให้ต้องโฟกัส


ความผูกพันกับเพื่อนสำหรับบางคน จึงไม่มากเท่าเพื่อนตอนมัธยม

ในวันสุดท้ายที่เราต้องไปโรงเรียน เป็นช่วงเวลาที่เรารู้ดีว่า เราอาจจะไม่ได้เจอกับเพื่อนหลายคนอีกแล้ว
เพราะเส้นทางที่แตกต่างกันออกไป จนยากที่จะกลับมาบรรจบกัน สิ่งหนึ่งที่จะเป็นเครื่องเตือนความทรงจำ
คือ ข้อความในสมุดเฟรนด์ชิพที่เรามอบให้กัน ณ วันสุดท้ายของการพบเจอ


บางคน
ใช้โอกาสนี้ในการเขียนขอบคุณ
บางคน
ใช้โอกาสนี้ในการเขียนขอโทษ
บางคน
ใช้โอกาสนี้ในการเขียนเล่าความรู้สึกภายในใจ
และบางคน
ก็ใช้โอกาสนี้ในการเขียนสารภาพรัก
มีบางคนทิ้งที่อยู่ เบอร์โทรศัพท์ ไว้ในสมุดเฟรนด์ชิพ
เพื่อหวังว่าเราจะติดต่อถึงกันบ้างในเวลาที่คิดถึง

วันเวลาเปลี่ยนไป
ผู้คนเปลี่ยนไป
ที่อยู่ และเบอร์โทรศัพท์ที่ให้ไว้
บางทีก็ไม่เหมือนเดิม
แต่สิ่งที่คงเดิมคือความทรงจำ
ที่ยังยิ้มและแอบน้ำตาซึมในหลาย ๆ ครั้ง
ตอนเปิดอ่านข้อความจากเพื่อน
อาจเพราะสิ่งหนึ่งที่ยังเหมือนเดิม
คือ ความทรงจำในฐานะเพื่อนไม่เคยเปลี่ยนไป

ต่อให้เราเจอเพื่อนบางคนเป็นครั้งสุดท้าย แต่ความเป็นเพื่อนนั้นจะยังคงดำเนินต่อไปเสมอในหัวใจของเรา